Friday, April 23, 2010

اولین باری که به طور واقعی له شدم ده سالم بود، زمانی که تو بستکبال داداشم نزاشت حتی یه دقیقه توپ بیاد دستم. بعد از اون سعی کردم به له شدن عادت کنم. الان دیگه برام عادیه، مثلن اگه صب از خواب پاشم ببینم ننه‌ام هم باهام طرفه، به فاطمه اصلن شوک نمی شم.

1 comment:

Raha said...

ميدوني كليشه ترين حرفي كه ميشه در اين مواقع زد چيه ؟
اينكه له شدن تو بخاطر اين نبود كه برادرت نذاشت توپ بياد دستت ؛ واسه اين بود كه تو خودت تلاش نكردي كه توپو بگيري